Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die hier tegenaan loopt. Misschien lopen we er allemaal gewoon tegenaan, alleen de ene blijft keihard roepen dat het toch normaal is om altijd en overal te reageren, terwijl een ander denkt... mooi niet... Maar we hebben allemaal hetzelfde probleem...

Altijd bereikbaar... 

Is dat echt zo, trouwens? Ben jij echt altijd bereikbaar voor iedereen en op elk moment? Ben jij altijd en overal bereikbaar voor God? Of heeft jouw 'altijd-bereibaar-status' ervoor gezorgd dat je voor God niet of veel minder bereikbaar bent? Omdat als God even het initiatief nam om met jou te praten, jou gepiep op je telefoon je naar je telefoon deed grijpen om direct te reageren op een app? 

"Sorry Heer, maar U moet even wachten, want ik moet even..." "Wat zei U ook alweer Heer? Ik miste geloof ik een stukje omdat ik niet wilde missen wat mijn digitale vriend tegen mij zei... En ik voel me ook nog eens schuldig als ik niet gelijk reageer" 

"Mijn kind, Ik heb je vandaag gemist, Ik verlangde om je stem te horen, maar waar was je?" "Hmmm... Nou weet U, ik was druk met een mail en daarna moest ik eerst nog wat digitale vrienden liken en toen kwam er nog een wat ouderwetsere vriend die een sms stuurde. Ja, dat was wel behoorlijk 2010, maar toch ook nog maar even op gereageerd. Ja en toen... Ach, weet U... ik had voor U gewoon even geen tijd." 

"Maar Mijn kind... Ik ben altijd bereikbaar voor jou omdat Ik God ben. Waarom wil jij ook als Mij zijn door altijd bereikbaar te zijn? Waarom wil je ook met jouw bereikbaarheid als God zijn? Heb je nog steeds niets geleerd van het verleden?" 

Altijd bereikbaar... Altijd klaar om te reageren... Maar... Gods Vaderhart doet wel steeds meer pijn, omdat Hij vergeten wordt....