“… en Saul, de zoon van Kis, werd aangewezen. Ze zochten hem, maar hij werd niet gevonden.” (1 Samuël 10:21b)
Door God gezalfd worden als leider is het ene, maar in de meeste gevallen is daar echt niet het hele volk bij. Bij Saul was dat ook niet zo. Saul werd gezalfd door Samuël, zonder dat daar verder iemand bij was. Ook bij latere zalvingen in de Bijbel zijn er vaak maar enkelen bij. Het is daarom ook wel belangrijk dat als God iemand zalft om hem aan te stellen over Zijn eigendom, dat het volk dit ook weet.
Het is verschillend hoe dat gebeurt. Vaak wordt uit de vruchten de leider openbaar. Niet uit wat hij kan, maar veel meer hoe hij het doet. Er zijn mensen die zichzelf een profeet van God noemen, maar bij wie de vruchten van een profeet van God ontbreken. Soms spreken ze wel een juiste profetie uit, maar kloppen de vruchten uit het leven niet. Hier bij Saul kiest God ervoor om Saul letterlijk als koning over Zijn eigendom te presenteren. De enige reden dat God dit doet, heeft niet te maken met dat dit nodig was om Saul werkelijk koning te laten zijn, dat was bij zijn zalving al gebeurd. God wil wel dat Saul het gezag krijgt dat hij nodig heeft om zijn taak uit te oefenen.
Er komt een teken bij waardoor het volk Saul zal erkennen als koning. Samuël roept het hele volk bij elkaar. “Jullie willen een koning, dan zal dat vandaag gebeuren”, zegt Samuël. En op dat moment gaat Samuël het lot werpen. Het lot, notabene. Hoe groot wordt dan het risico dat er iemand anders door het lot wordt aangewezen, zouden wij denken. Maar toch was het lot in de Bijbel ook absoluut een geestelijke zaak. God bepaalt het lot. Misschien zouden ook wij, als het gaat om geestelijke leiders, om predikanten en voorgangers geestelijk het lot moeten werpen. Het is God namelijk die door het lot degene aanwijst die Hij over Zijn eigendom aanstelt.
Maar God had bij Saul al duidelijk aangegeven wie het moest zijn en nu bevestigt het lot de keus op Saul. En wie is er dan nog, die kan en mag twijfelen aan deze uitverkiezing? Er blijken er wel te zijn die Saul niet als leider accepteren, maar Saul doet net of hij hen niet hoort. Daar zal God wel voor zorgen.
Het is de vraag hoe onze leiders geaccepteerd zijn. Als hun boodschap, visie en vruchten kloppen, hebben wij geen enkele reden om te twijfelen aan hun leiderschap. Ze zijn daardoor door God ook aangewezen. Dat bepaalt onze houding ten op zichte van hen. Maar Saul staat toch zo niet bekend? Die vraag bleef bij mij ook hangen, maar in eerste instantie was Saul het wel helemaal! Hij raakte later zijn zalving kwijt, maar de zalving is er wel bij zijn aanstelling geweest. En als God jou roept, dan zalft hij je ook, met Zijn Geest. En de vruchten bewijzen je leiderschap. Maar daarmee is het allemaal niet definitief, want leiderschap moet je leren vasthouden. Dat is niet vanzelfsprekend. Want veel leiders zijn echt wel geroepen, maar raakten het kwijt.
Gebed: HERE, U laat soms heel concreet en meestal door de vruchten zien wat de waarde is van leiderschap. Zelfs als leiders hun zalving kwijtraken, is Uw bedoeling niet veranderd. Leer mij daarop waakzaam zijn.
