"De HEERE bewaart de eenvoudigen; ik was uitgeteerd, maar Hij heeft mij verlost." (Psalm 116:6)
Wat de dichter van psalm 116 heeft meegemaakt, weten we niet precies, maar dat het meer dan erg is geweest is wel duidelijk. En toch zou het kunnen dat in de woorden van deze psalm ook woorden van herkenning zitten. Dat kan in mindere mate zijn, maar ergens is herkenning niet vreemd. Soms komt de dood zo dichtbij, letterlijk of figuurlijk, maar soms ook in je geestelijke beleving dat de angst om je hart slaat. Als we bedenken hoe Jezus deze psalm ook zong, vlak voor Zijn kruisiging, dan is de noodschreeuw in de psalm wel te begrijpen.
De psalmdichter heeft waarschijnlijk te maken gehad met veel vijanden. Waarschijnlijk was het zo erg dat hij bang was om elk moment om te komen. En toen heeft hij geroepen. Hij riep, terwijl hij wist dat de HEERE hoorde en luisterde. Hij wist dat hij er bij God zo toe deed dat hij mocht hopen op redding. Tegelijk is wel heel duidelijk dat als we de HEERE liefhebben, niet al het leed aan ons voorbij gaat. We zien hoe ongelofelijk diep het in deze psalm is gegaan voor de dichter.
Maar de vraag is wat we in die diepte doen, wat we geloven van Gods liefde voor ons en met welke verwachting we ons op God richten. Het roepen van de dichter werkte wat uit, maar het punt waarop hij uiteindelijk terecht kwam was verder dan wij zouden verwachten, terwijl hij God nog steeds liefheeft. Want als die liefde er is, dan kan God het toch niet zover laten komen dat je uiteindelijk uitgeteerd bent? Nou ja, blijkbaar wel. Zover ging het, en toch liet de psalmdichter God niet los. Je zou er toch toe geneigd zijn. Als dan alles mis lijkt te gaan en je God nergens opmerkt, laat God het dan maar bekijken, zou je bijna zeggen.
Liefde voor de HEERE begon bij het weten dat Hij luisterde en daarom begon hij te roepen. En ondertussen teerde hij uit. En maar roepen, en God maar liefhebben, maar toch steeds verder uitteren. Eigenlijk is deze psalmdichter toch gewoon een simpele ziel? Het is toch gewoon iemand die tegen alles in maar hoop dat het toch nog goed komt met zijn hopen op die God? En misschien is het dat ook wel en zijn we simpele zielen als we tegen beter weten in maar blijven hopen. In de ogen van de wereld om ons heen zullen ze je misschien nakijken en meewarig het hoofd schudden.
Maar degenen die zo, als een eenvoudige op de HEERE hopen en vertrouwen die zullen uiteindelijk zeggen en ervaren: Hij heeft mij verlost. Ondanks dat je weg heel diep en onmogelijk kan zijn, toch zal gelden: Hij heeft mij verlost. De banden van de dood, zal Jezus losmaken en daarom heb ik de HEERE lief met heel mijn hart. Je wijsheid mag je loslaten en er is slechts een manier: eenvoudig je hoop op de HEERE stellen. Hij zal instaan voor jouw recht, als jou onrecht wordt aangedaan, Hij zal je vrijmaken van elke band waarmee je gebonden bent omdat Jezus heeft overwonnen.
Gebed: U maakt mij vrij, u maakt mij vrij. Daarom aanbid ik U. Zelfs als ik de dood voor ogen heb, geloof ik dat U mij uiteindelijk zult verlossen. En zelfs als dit pas in de eeuwigheid is, dan ontvang toch alles!
