"En het gebeurde, toen hij op het punt stond om Egypte binnen te gaan, dat hij tegen zijn vrouw Sarai zei: Zie toch, ik weet dat je een vrouw bent die knap is om te zien. Als de Egyptenaren je zien, dan zullen ze zeggen: Dat is zijn vrouw! Dan zullen ze mij doden en jou in leven laten." (Genesis 12:11 en 12)
Abram is ondertussen in het land gekomen waar God hem wilde brengen en waarover God Zijn belofte uitsprak dat dit het land zou zijn voor Abram en zijn nageslacht. Dit land is het land waar het volk moet komen te wonen waar Abram het begin van is. Gods belofte voor Abram was sterk en groot. Als er iemand op dit moment beschermd was op aarde dan was Abram dat. Want Abram was door God uitgekozen om Zijn volk te gaan worden. En God belooft dit land aan zijn nageslacht. Maar dan moet er wel eerst nageslacht zijn, want Abram en Sara hebben nog geen kinderen. Dus om deze belofte in vervulling te laten gaan zal er wel iets moeten gebeuren en zal Abram ook nog eens moeten blijven leven.
En dan komt er hongersnood in het beloofde land. Dat lijkt wel wat vreemd, want als we bedenken dat God later zal zeggen, als Hij Israël uit Egypte komt halen dat dit land, waar Abram nu is, het land zal zijn dat overvloeit van melk en honing, dan lijkt deze hongersnood wel wat vreemd. En ook de reden van deze hongersnood wordt verder niet genoemd. Het enige dat we lezen is dat Abram naar Egypte gaat, want daar is wel te eten.
En bedenk dan eens de belofte die hij had gekregen voor zijn nageslacht. Als er iemand wel kinderen moest krijgen en terug moest keren naar dat land, dan was Abram het. Maar dan slaat de angst bij hem toe en hij wordt ineens bang omdat Sara een knappe vrouw is. En Abram dacht: "Als ze zien dat ik haar man ben, dan vermoorden ze mij misschien wel omdat ze met Sara wat willen." En dan neemt hij het besluit om zich voor te doen als de broer van Sara. Hij gaat er al vanuit dat Sara minimaal toch wel verkracht zal worden en hij wil voorkomen dat hijzelf om het leven wordt gebracht. Abram kiest er voor om niet de beschermde plaats in te nemen voor zijn vrouw.
Dit is ongeloof aan Gods beloften. Dit is zelf gaan bedenken wat jij moet doen om God minimaal toch wel te helpen dat Zijn plan door kan gaan. En wat een ongelofelijke stomme keus maakt Abram op het moment dat hij angst gaat toelaten. Hij gaat handelen uit angst, loopt God voor Zijn voeten en juist hierdoor dreigt Gods plan juist te mislukken, want hij raakt Sara bijna kwijt. Angst voor gevaar, angst voor dingen die buiten onze controle terecht dreigen te komen maken dat als we niet uitkijken hele domme keuzes gaan maken. En de oorzaak? De situatie maken we groter dan Gods trouw en liefde!
Gebed: HEER, U bent altijd trouw aan Uw verbond, U vervult altijd UW beloften en ik wil geloven dat U altijd groter ben dan welke situatie ook in mijn leven. Ik maakt U groter, zodat elke situatie in mijn leven kleiner wordt dan U.
