"Zij zongen in beurtzang bij het prijzen en bij het danken van de HEERE dat Hij goed is, dat Zijn goedertierenheid over Israël tot in eeuwigheid is. Heel het volk hief een groot gejuich aan bij het prijzen van de HEERE, omdat de fundering voor het huis van de HEERE gelegd was." (Ezra 3:11)
Het bouwen aan het huis van God ging niet alleen gepaard met hamergeluid. Het lijkt wel of er zelfs een sfeer van overwinning was bij elke mijlpaal die men haalde. Eigenlijk werd de bouw van de tempel afgewisseld met lofprijzing. En die lofprijzing was ook niet zo maar wat lofprijzing, het was zelfs bij tijden ook groot gejuich voor God. Als je dit gedeelte leest lijkt het zo te zijn dat dit te maken heeft met het fundament van de tempel dat klaar is. Voor een deel is dat zeker ook wel zo geweest, maar als je tot je laat doordringen waarom ze in beurtzang gingen zingen, krijg je een heel ander beeld.
Het herstel van de fundering had een andere lading voor het volk. Het volk besefte daarmee dat deze stap in de richting van het herstel van de tempel niet alleen iets is wat zij deden, het was veel meer. Het is niets anders dan Gods goedertierenheid dat Hij Israël niet had vergeten. Het is de trouw van de HEER dat Israël voor een deel al mocht terugkeren om de tempel te herbouwen. God was misschien in de ballingschap wel heel ver weg, maar vergeten was God hen niet. En dat blijkt niet alleen uit het feit dat Israël kans krijgt om terug te gaan, maar dat blijkt uit hele andere dingen vooral: God herstelt de tempeldienst. Dat is een bijzondere zaak, want daarmee laat Hij Israël niet alleen terugkeren, maar Hij laat ook Israël weten dat Hij nog steeds met hen in contact wil blijven. Deze mijlpaal van het fundament van de tempel is voor hen het bewijs van Gods genadige trouw voor Israël.
Heb je op die manier wel eens gekeken naar God? Het feit dat Hij blijft doorgaan met Zijn relatie met ons? Dat is bijzonder? Zelfs als wij het soms zo laten afweten, zelfs dan blijft Gods trouw en goedertierenheid dezelfde. Ik denk dat wij het vaak zo normaal zijn gaan vinden dat Gods geduld nooit opraakt, maar Israël was zich op dit moment echt heel diep bewust van het feit dat Gods trouw groter is dan die van hen. Als je doorleest zie je ook het dubbele. Aan de ene kant het juichen en zingen van het volk, maar de priesters huilen. Zij zien tegelijk ook hoe de tempel er aan toe is en hoe alles kapot is.
Zullen wij op deze dag gewoon eens stilstaan bij al onze brokstukken en bij Gods liefde en trouw? Dan lachen en huilen we misschien wel tegelijk. Ik zie om mij heen zoveel gebrokenheid, maar ook zoveel van Gods herstellende liefde en genade dat het mij soms even stilmaakt. God blijft trouw, zelfs als wij brokstukken maken van ons leven. En telkens vraagt God ons alleen om ons weer om te keren en onze brokstukken bij Hem te brengen, terug naar het fundament van ons leven, waarin Gods trouw voor eeuwig is.
Gebed: HEER, Uw trouw duurt voor eeuwig, nooit zal U stoppen om Uw goedertierenheid te tonen, bij U is altijd een weg terug. Ik juich voor U en ik belijd dat mijn trouw voor U altijd tekort schiet.
