"Die ons vernederd lichaam veranderen zal, zodat het gelijkvormig wordt aan Zijn verheerlijkt lichaam, overeenkomstig de werking waardoor Hij ook alle dingen aan Zichzelf kan onderwerpen." (Filippenzen 3:21)
Kamperen met God, daar lijkt soms niet zoveel ontspanning in te zitten. Als je bedenkt dat je als hemelburger geroepen bent om op aarde te leven, dan lijkt dat meer een soort overleving te zijn dan dat het leven is. En toch is kamperen, net zoals kamperen in het gewone leven, ook iets dat rust mag geven. Kamperen is in het dagelijkse leven is ontspannends, maar in het geestelijke leven zou dat ook moeten. Hemelburger zijn is niet een zwaar leven, maar het is vooral een leven waarin je vanuit de ontspanning met God mag leven.
Lukt dat dan altijd? Ik weet niet hoe dat bij jou is, maar leven in ontspanning als hemelburger op aarde, vind ik soms ook lastig en ik moet ook vaak echt afstemmen op dat God hierin wil. Soms volg je zo makkelijk je eigen weg waarin je denkt dat dit iets is dat God van je vraagt. Toch is afgestemd zijn op Gods stem en waar Hij wil dat het hemelse leven zichtbaar wordt en doorbreekt zal komen.
Maar tegelijk is er nog iets dat ons soms zoveel ontspanning ontneemt. Want we ervaren, ondanks dat we hemelburgers zijn, zoveel gebrokenheid, ook in ons eigen leven. Het is zo vaak helemaal niet volmaakt en ons aardse lichaam doet soms zo niet mee in wat we graag op een hemelse manier willen uitleven op aarde. Sterker nog, ook ons lichaam lijdt, tot onze laatste dag toe onder de gebrokenheid van onze aardse tent. Het verlangen om hier van verlost te zijn is, terwijl we hier op aarde leven, daarom ook niet vreemd. Sterker nog, dat mag er echt ook zijn.
Maar juist die gebrokenheid, neemt vaak zoveel ontspanning weg en voelt het soms als kramperen in plaats van als kamperen. God weet ook van die gebrokenheid in jouw leven. Hij kent je en Hij weet er vanaf, maar Hij wil je leren om telkens je focus te houden op wie je in Christus al bent: Een volmaakte hemelburger. En nu op aarde zucht ook ons lichaam nog onder de gebrokenheid. In Christus zijn wel gezond, maar ervaren we nog wel ziekte. En God wil ons leren om te leven vanuit ons hemelburgerschap. Laat gebrokenheid en ziekte je daarom niet ontmoedigen, maar houdt de hoop vast dat er straks een moment komt, als een beloning, dat je aardse lichaam wordt overgezet naar een hemels lichaam. En op het moment dat dit gebeurt zal alles volmaakt zijn en zal er geen gebrek meer zijn.
Op dat moment is het Thuiskomen en mag je als hemelburger daar zijn waar God je bestemming vervolmaakt. Dat is het uitzicht dat we hebben terwijl wij in ons aardse tentje soms kreunen en steunen, maar laat dat niet je richting bepalen. Laat de gebrokenheid niet bepalend zijn voor wat je doet, maar sta in geloof op en doe wat nog mogelijk is. Ook in ziekte, ben je niet uitgeschakeld, maar mag jij je focus houden op Jezus. Straks zal Hij komen, maar tot die tijd bepaald je identiteit je koers en niet de gebrokenheid van deze wereld. En houdt moed, tot de dag dat Jezus komt.
Gebed: Vader, mijn aardse tent is soms zo gebrekkig en er is zoveel gebrokenheid waardoor ik soms de moed kwijtraak, maar leert U mij om mijn zicht op U te houden.
