“Toen legden zij hun de handen op en zij ontvingen de Heilige Geest.” (Handelingen 8:17)
Het verhaal van de Samaritanen en de Heilige Geest is een apart verhaal en zeker als je alles op een rijtje zet, dan lijkt het heel apart te zijn. Natuurlijk kunnen we zeggen dat je niet zomaar gedoopt bent in de Heilige Geest, maar is dat tegelijk ook niet heel tegenstrijdig? Ik hoorde pas iemand vragen: “Wil je meer van de Heilige Geest?” En degene aan wie hij deze vraag stelde wilde dat natuurlijk niet ontkennen, want dat wilde hij wel. De man die de vraag stelde zei toen: “Sorry, dat kan niet, je hebt of de Heilige Geest, of je hebt hem niet”. Hij zei dat niet om de doop met de Heilige Geest te ontkrachten, maar om het besef wakker te roepen dat je als gelovige de Heilige Geest hebt ontvangen.
Als we het verhaal lezen van de Samaritanen in Handelingen 8 dan vallen er toch wel een paar dingen op. Het blijkt om gelovigen te gaan die het Evangelie van het Koninkrijk geloofden en ze werden zelfs gedoopt. Als je dat bedenkt, dan is dit geloof toch ook niet zonder de Heilige Geest. Jezus had immers beloofd dat de Trooster in de gelovige zou wonen door het geloof. Toch blijkt er hier iets aan de hand te zijn dat je bijna niet zichtbaar kunt maken. Het enige dat we er over lezen is dat de Heilige Geest nog op niemand van de Samaritanen was gevallen.
Blijkbaar ontbrak er iets aan deze mensen. Er staat dan dat ze alleen gedoopt waren in de Naam van de Heere Jezus! Wat is dat voor een aparte uitspraak? Letterlijk staat er in het Grieks iets anders. Dan gaat het helemaal niet over dopen in de Naam van Jezus, maar dopen tot de Naam van Jezus. Het heeft te maken met tot geloof komen in Jezus Christus. Ze waren dus gedoopt vanwege hun geloof in Jezus! Ondergedompeld in water, tot reiniging en afwassing van zonden en daarbij had dus nog iets ontbroken. Dat was helemaal niet vreemd, want het gedeelte van geloven in de Heilige Geest was niet dat waar het om gegaan was, ze waren, net als de discipelen in het verleden, gaan geloven in Jezus, de Messias.
Overigens is dit iets dat we in de kerk nog steeds, helaas, maar al te vaak zien. Geloven om vergeving van zonden te krijgen, maar geloven om door de Heilige Geest een ander leven te leiden staat dan maar al te vaak op een lager plan. Eigenlijk gebeurde dat hier ook. Wat we vooral zien als de Heilige Geest op mensen valt, is dat ze in tongen gaan spreken of gaan profeteren. Dat was niet gebeurd en daardoor zagen de apostelen dus dat er iets ontbrak in hun leven. De gaven van de Geest waren dus niet in beweging gezet.
En dan komen Petrus en Johannes, er wordt gebeden en daarna leggen de apostelen hen de handen op. Die handoplegging blijkt dus fundamenteel te zijn. Er is een overdracht van de Heilige Geest door de mannen die op een krachtige manier gezalfd waren met de Heilige Geest. En op dat moment gebeurt er zoveel dat Simon de tovenaar zelfs geldt wil geven om dat te ontvangen wat de apostelen konden doen door handoplegging. Het moment van handoplegging is ook het moment van doop in de Heilige Geest en deze gelovigen veranderen door de kracht van de Heilige Geest.
Gebed: Heer, laat U ons zien op welke manier handoplegging behoort te functioneren onder de gelovigen, zodat de kracht van Uw Geest stromen zal op een manier die zal zijn zoals in de eerste gemeenten.
