Thema: Kracht van gebed

"Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God." (Filippenzen 4:6)

Kun je zeggen dat bidden iets is dat zou moeten? Je voelt wel aan dat dit ergens een lastige vraag is. Het lastigste is dan vooral dat, zoals ik vorige keer als schreef, je snel een reactie krijgt dat er iets zou moeten bij God. Wat daarbij komt, als het om intimiteit gaat en om het delen van je hart, kun je daar dan van zeggen dat dit moet? Alsof er een bepaalde dwang zou zijn om je diepste emoties te delen. Het blijft iets dat heel lastig is in de Bijbel. Aan de ene kant zou genade vrijheid moeten betekenen, maar betekent dit dan dat je niets meer moet? Als je de brieven van Paulus leest, merk je dat Paulus toch wel heel vaak het woordje 'moeten' gebruikt. En ook het aantal bevelen dat hij geeft in zijn brieven is aanzienlijk. Tegelijk zegt Jezus niet dat Hij moet bidden, Hij doet dat als iets dat vanzelf gebeurt.

Hoe blijf je nu uit een bepaalde religieuze situatie waarin geen vrijheid is, terwijl er wel gewoon iets hoort. Met andere woorden, mag God ons iets opleggen dat erbij hoort als je gelooft? Niet om iets te verdienen, of om beter te zijn voor God, maar omdat het eigenlijk het gevolg is van een relatie onderhouden. Blijkbaar vinden wij een relatie onderhouden lang niet altijd eenvoudig. Het aantal huwelijkscursussen en bedrijfstrainingen rondom communicatie laat wel zien dat dit niet vanzelf gaat. Als dat dan al niet lukt in het gewone intermenselijke verkeer, zou ons dat dan beter afgaan als we met God communiceren. Is het ook niet gewoon zo dat wij als mensen zo sterk op onszelf gericht zijn geraakt, waardoor communicatie waarbij je de ander ruimte geeft, heel lastig is geworden?

Of nog misschien wel een vraag dieper: Hebben wij niet bepaalde regels nodig zodat we onze relatie met God kunnen onderhouden? En ja, gebed zou helemaal vanzelf moeten gaan. Daar zou geen enkele aanwijzing voor nodig moeten zijn. Want wees eerlijk als je een echte goede relatie hebt, dan hoef je 'deelmomenten' toch ook niet te plannen? Dat doe je toch gewoon? En toch, geeft Paulus ons op meerdere plaatsen in zijn brieven een ondubbelzinnige opdracht om te bidden. We moeten bidden zonder ophouden, we moeten sterk aanhouden in gebed en zo heeft hij meer van deze aanwijzingen die echt als een opdracht zijn opgeschreven. Is dit dan toch niet iets van religie? Als je geen behoefte hebt om met God te praten, dan doe je dat toch gewoon niet? Je kunt je afvragen of zo'n opmerking getuigt van volwassen geloof. Of mag ik dit pubergeloof noemen? Een puber zit ook in een fase waarin hij niets met zijn ouders wil delen, omdat hij het zelf veel beter weet.

Paulus heeft nog een tekst over de oproep om te moeten bidden, maar dan wordt wel duidelijker waarom dit zo is. Hij schrijft aan de gemeente in Filippi dat zij in geen ding bezorgd moeten zijn, maar dat ze hun verlangens in alles, door bidden en smeken bij God bekend moeten maken. Daar zit een kern als het gaat over de opdracht om te bidden. Een kind wil erkenning van zijn vader, dat is logisch. Zo is het ook met gebed. Waarom is bidden een opdracht? Omdat je daardoor alles deelt wat je bezighoudt en God, als je Vader je zorgen kan overnemen en de dingen die je deed wil Hij erkenning geven dat je het deed en als het fout ging, kan Hij je aankijken en zeggen: "Fout is fout, maar Ik wil je helpen leven zoals Ik het wil en Ik vergeef je". Als je alles deelt, draagt God je dus ook. Dat hoef je niet te verdienen, maar je komt wel in Zijn nabijheid, zoals een kind bij zijn vader komt. Is bidden dan een opdracht die religieus is, of is het Gods zorg voor jou? Het gaat natuurlijk om dat laatste en we hebben op een bepaalde manier dus ook gewoon regels nodig, die tegelijkertijd vanuit relatie ontstaan. Dat blijft een spanningsveld, maar bidt zonder ophouden, omdat je dan niet zelf alles hoeft te blijven dragen, maar het weer bij je Vader terechtkomt en Hij het zal overnemen.

Gebed: Heer, ik wil geen regels om mijzelf bij U in de kijker te spelen, ik wil alleen vanuit de relatie met U leven en als U mij daarvoor opdrachten geeft, wil ik gehoorzamen.