Thema: Op weg met Jezus

“Maar Hij zei tegen hen: Geeft u hun te eten. Zij zeiden: Wij hebben niet meer dan vijf broden en twee vissen, of wij zouden voor al dit volk voedsel moeten gaan kopen.” (Lukas 9:13)

Je kijkt op je horloge en ziet dat het steeds later wordt. Op allerlei manieren komt je planning in de war. Ken je dat gevoel? Ik heb dat gevoel regelmatig bij het organiseren van conferenties gehad, maar ook menig keer dat er een draaiboek was, maar dat een spreker zich niet aan de tijd hield, terwijl er in de keuken hard was gewerkt om genoeg warm eten te regelen voor alle deelnemers. Je kunt de spreker op dat moment wel van het podium kijken. Dat gevoel dat de tijd om is, is dat herkenbaar?

Je kunt toch eigenlijk iemand niet laten stoppen op het moment dat er bijzondere dingen van God gebeuren? Probeer even bij dat gevoel te komen, dan begrijp je hoe de discipelen zich gevoeld moeten hebben. Jezus was al heel lang aan het preken en het ene wonder volgde op het andere wonder. Dat is de ene kant en je zou niet willen dat dit zou stoppen, maar de andere kant is de verantwoordelijkheid die je voelt voor de mensen, want de dag is eigenlijk om en het is al lang etenstijd geweest. Het is helemaal niet meer mogelijk om eten te gaan kopen. En Jezus lijkt wel van geen ophouden te weten.

Uiteindelijk gaan ze toch maar naar Jezus toe en zeggen ze dat Hij de menigte weg moet sturen. Dat lijkt natuurlijk verschrikkelijk, maar als je een klein beetje beseft hoe de discipelen zich gevoeld moeten hebben, dan is het wel te begrijpen. Hoe komen die mensen, met een lege maag ooit nog thuis? Ze moeten nog heel ver lopen en ze hebben niets meer gegeten. Misschien wat het ochtendontbijt het laatste geweest en nu wordt het al donker en het is ook nog eens een eenzame plaats.

Jezus geeft niet eens een reactie op de opmerkingen van de discipelen. Niet aan de ene kant dat Hij boos wordt omdat ze Hem laten stoppen en ook niet met begrip. Het enige dat Hij doet is een opdracht geven: “Geven jullie de mensen te eten”. Nu staat er dat er 5000 mannen waren, daar waren vrouwen en kinderen niet bijgeteld. Het zou wel eens meer dan 10.000 mensen geweest kunnen zijn. Geef hen te eten? Weet je hoeveel je nodig hebt om deze mensen te eten te geven?

Ik weet niet wat Jezus de discipelen hier nu wil leren? Misschien is dit wel de grootste les: “Maak je druk over waar jij verantwoordelijk voor bent”. Jezus was Zelf verantwoordelijk voor wat Hij deed? Hij ging door en het werd laat? Ja, maar dan is het ook aan Jezus om het probleem op te lossen dat daardoor ontstaat. Dat klinkt nogal hard, maar zo moet je er niet naar kijken. Zou Jezus niet weten wat de beste timing is? En kun je daar niet goed mee overweg, dan moet je er rekening mee houden dat Jezus een vraag stelt. Een vraag waarvan Hij al lang wist hoe Hij die zou gaan oplossen.

Het gaat hier natuurlijk over Jezus en Zijn Koninkrijk. Dus dat er zieken genezen werden en dat dit prioriteit had, is logisch. Tegelijk is er nog iets logisch als je vanuit het Koninkrijk denkt. Jezus brengt niet alleen leven, maar ook overvloed. Hij heeft de macht om in alles te voorzien, zelfs als jij het niet kunt bedenken. Organisatorisch betekent dit natuurlijk niet dat je niets moet regelen en afspreken, maar als het in Gods Koninkrijk even anders gaat, durf het dan ook los te laten en de verantwoordelijkheid bij Jezus te laten. Dan zal Hij laten zien dat Hij zal voorzien in elke nood.

Als Jezus bidt tot Zijn Vader en de vijf broden en twee vissen zegent, dan kunnen al die mensen er uiteindelijk meer dan genoeg van eten. Jezus voorziet, juist op het moment dat Zijn Koninkrijk voor moet gaan. Laat Jezus eens de ruimte om Zijn werk te doen en wat je dan nodig hebt als Hij aan het werk is gegaan, laat dat ook aan Hem. Ga dat principe eens toepassen, dan zul je zien dat je meer ruimte krijgt om het Koninkrijk te laten groeien.

Gebed: Heer, niet mijn planning en mijn zorgen, maar Uw Koninkrijk is bepalend voor wat U doet en leer mij naar dat principe handelen.