Thema: Op weg met Jezus
"En het gebeurde, toen zij bij Hem vandaan zouden gaan, dat Petrus tegen Jezus zei: Meester, het is goed dat wij hier zijn. Laten wij drie tenten maken, voor U een, voor Mozes een en voor Elia een; hij wist echter niet wat hij zei." (Lukas 9:33)
Soms zeg je in je onbezonnenheid dingen, waarvan je achteraf denkt: Wat heb ik gezegd! Of er zijn zulke heftige omstandigheden waardoor je dingen doet waar je later liever maar niet meer over praat. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat je iets meemaakt en er nog van probeert te maken wat er van te maken is. In ieder geval heeft Petrus wel meerdere van dit soort momenten gehad. Het zou wel eens zo kunnen zijn dat de uitroep van Petrus om de eerste christelijke camping te maken, het extreemst is geweest.
Nu denk je misschien: De eerste christelijke camping? Ja, je leest het goed. Even goed om te beseffen waarom er christelijke campings zijn. Die zijn ontstaan omdat we dan in een veilige, vertrouwde omgeving op vakantie zouden zijn. Ondertussen is daar natuurlijk wel iets in veranderd en speelt ook mee dat er tijdens de vakantie ook een inhoudelijk aanbod aan activiteiten beschikbaar is. Toch, wilde men ooit er voor zorgen dat het vertrouwd voelde op zo’n camping. Houd dit even vast bij wat er gebeurt op een berg waar Jezus aan het bidden is.
Hij is aan het bidden en Hij heeft Petrus, Johannes en Jakobus meegenomen en zoals wel vaker gebeurt als er gebeden wordt, de mannen vallen in slaap en alleen Jezus blijft bidden. Het is wat vervelend voor de drie discipelen dat ze juist dan slapen. Terwijl Jezus bidt, zijn daar ook Mozes en Elia. Je zou kunnen zeggen: de vertegenwoordiging van het hele Oude Testament. De wet en de profeten zijn hier samen met het Evangelie. Het is duidelijk dat deze drie ook onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Het moment dat Mozes en Elia neerdalen op deze berg, komen ze niet zomaar. Ze verschijnen in heerlijkheid. Ze hebben de hemelse heerlijkheid bij zich. Overigens deze twee mannen zijn natuurlijk ook nog eens twee mannen die nergens meer terug gevonden zijn. Mozes is in de handen van God overleden en door God begraven en Elia is zo de hemel in gereden met vurige paarden. Daarom is het ook niet vreemd dat ze met hemelse glans en heerlijkheid hier verschijnen. Alleen, de drie discipelen slapen.
Terwijl zij slapen, spreken Jezus, Mozes en Elia over het lijden en sterven van Jezus. Het is een moment van bemoediging een moment om Jezus extra kracht te geven voor wat komen gaat. Het moet heel intens en bijzonder zijn geweest. En midden in dat moment worden de drie discipelen wakker. Ik weet niet hoelang het duurde voor ze echt wakker waren, maar dat zal maar een enkele seconde zijn geweest. Jezus in heerlijkheid en ook Elia en Mozes erbij. En dan weet zelfs Petrus niet meer wat hij moet zeggen, maar omdat Petrus nooit zijn mond kan houden, doet hij dat nu ook niet. Dat moet je nooit doen: Niet weten wat je zeggen moet en toch maar gaan praten.
Petrus stelt voor om drie tenten te bouwen. Heb je het beeld van de christelijke camping nog op je netvlies? Petrus wil dat hier doen, zodat hij kan houden wat hij hier heeft. Dit moet zo blijven, fijn en goed bij elkaar. Helemaal geen sterven en helemaal geen sterven aan jezelf. Dit is gewoon goed, de hemel op aarde, laten we hier blijven! Herkenbaar hè? Niet in deze intensiteit, maar sommige hemelse momenten zouden niet op moeten kunnen houden. Maar juist dat is niet de bedoeling, want terwijl Petrus zijn onzin nog staat uit te kramen komt er een wolk over hen heen. God daalt neer en spreekt: “Dit is Mijn geliefde Zoon in Wie ik Mijn vreugde vindt, luister naar Hem.
Er is geen tijd om fijn samen te zijn en vast te houden wat zo goed voelt, er moet een taak worden volbracht, toen en nu. Luister naar Jezus. Toen dat Hij moest gaan lijden en sterven en nu dat wij Zijn boodschap overal brengen. Geen verzuiling, geen christelijke Babels, maar vruchtbare bedieningen in deze wereld: Hoor Hem!
Gebed: Heer, leer mij telkens mij te richten op wat U zegt en niet op wat ik graag zou doen.
