Thema: Die naaste van je… - #dienaastevanje
“Want als zij vallen, helpt de één zijn metgezel overeind. Maar wee die ene die valt, terwijl er geen tweede is om hem overeind te helpen.” (Prediker 4:10)
Zou je naaste ook een zegen kunnen zijn? Of anders gezegd, waarom heeft God ons eigenlijk een naaste gegeven? Dat is toch eigenlijk lastig, dat je je naaste in alle omstandigheden moet liefhebben? Ja, natuurlijk als het een fijne naaste is als een vriend, dan is er niets mis mee. Als het een vriend is zoals de vier vrienden die hun zieke vriend bij Jezus brachten, dan is je naaste wel heel erg fijn. Ja, dan is het ook zoals het is bedoeld. Misschien helpt het om eens te kijken waarom je naaste, die je vriend is, zo fijn is. Dan, als je dat weet, kom je misschien uit bij Gods bedoeling dat we elkaars naasten zijn.
Eigenlijk best een beetje een irritante opdracht die ik je nu geef. Je beste vriend of vriendin is natuurlijk fijn omdat hij of zij goed naar je luistert, je erkenning geeft, eerlijk met je is, je help als je het moeilijk hebt en ga zo nog maar even door. Daar kun je toch echt blij van worden. Maar nu dat irritante nog even. Want op diezelfde manier zou dus je relatie met die naaste moeten zijn die nu niet bepaald je vriend is. Zo heeft God het dus eigenlijk bedoeld. Fijn die vervelende naaste dat hij naar je luistert en ga het rijtje nog maar eens af. Maar in dat geval is hij helemaal niet meer vervelend. Nu even omkeren en op jezelf betrekken. Jij geeft aan je beste vriend of vriendin alles wat de ander je ook geeft. Fijn om zo te geven, dat is vriendschap. En precies dat is ook de bedoeling met elke andere naaste.
Natuurlijk zijn er verschillen in intensiteit van vriendschap. Maar je voelt wel aan waar het heen gaat met die naastenliefde. Het is precies zoals Salomo schrijft in het boek Prediker. En dan heb je precies de kern te pakken waarvoor God het zo belangrijk vindt dat wel elkaar naasten zijn. Salomo schrijft het twee beter zijn dan één. Alleen is maar alleen. Stel je voor dat die ene valt, terwijl er geen tweede is, schrijft Salomo. Wie helpt hem dan overeind? Nu kun je dit op tweetallen betrekken, maar dit is nu precies de kern van naastenliefde. Je voorkomt dat iemand alleen is en je staat voor elkaar klaar.
Naastenliefde heeft natuurlijk ook alles met overgave te maken. Jezelf overgeven voor de ander. In de kern heeft God het juist bedoelt dat we er helemaal voor elkaar zijn. Niet alleen bij een diepe vriendschap, maar ook voor je buurman. Wij hebben in Nederland het spreekwoord: Beter een goede buur dan een verre vriend. Dat klopt natuurlijk prachtig, maar het is precies de kern van naastenliefde zoals God het heeft bedacht. Het betekent niet dat je met iedereen dezelfde diepe vriendschap aan moet gaan, maat wel dat je elkaar, wie dan ook, in liefde dienst. En dat is een flinke kluif voor ons. Ja, je moet zelfs regelmatig uit je comfortzone stappen om dit te doen. Hoe zou de wereld eruit zijn als we zo met elkaar willen omgaan, vanuit het principe ‘twee is beter dan één’?
Gebed: Heer, dank U wel dat U ons verantwoordelijk maakt voor elkaar, zodat we niet alleen zouden hoeven te zijn.
