Thema: Kolossenzen
“Ik ben verheugd dat ik nu voor u lijd en dat ik in mijn lichaam mag aanvullen wat er nog ontbreekt aan het lijden omwille van Christus, ten behoeve van zijn lichaam, de kerk.” (Kolossenzen 1:24 – HSV)
“Ik ben verheugd dat ik nu voor u lijd en dat ik in mijn lichaam mag aanvullen wat er nog ontbreekt aan het lijden omwille van Christus, ten behoeve van zijn lichaam, de kerk.” (Kolossenzen 1:24 – NBV21)
Hoeveel strijd kost het iemand die leidinggeeft in de gemeente? Kan dat zelfs iets zijn dat op lijden lijkt? Na heel wat jaren in de kerk zal ik echt niet zeggen dat het allemaal rozengeur en maneschijn is. Het is soms ook echt wel eens minder leuk of soms maak je ook dingen mee die echt veel met je doen, maar om dan te zeggen dat het dienen in de gemeente lijden is, vind ik heel veel gezegd. Je zou bijna vergeten dat je met je neus bovenop Gods wonderen staat en je ook zo vaak echt mag genieten van Gods werk. Toch zegt Paulus dat hij lijdt voor de gemeente in Kolosse.
Als je al het voorgaande leest, dan kom je tot de conclusie dat Paulus vooral ook heeft benoemd waar hij dankbaar voor is. Daar draaide het hele eerste hoofdstuk om. Waren dat dan alleen maar wenselijke woorden? Dat zou dan niet echt eerlijk zijn. De vraag is wat hij dan wel bedoelt. Hij schrijft dat hij blij is dat hij voor hen lijdt en dat hij in zijn lichaam mag aanvullen wat er nog ontbreekt aan het lijden omwille van Christus ten behoeve van Zijn lichaam, de kerk.
Dat Paulus hier niet bedoelt te zeggen dat het lijden van Jezus niet helemaal af was, mag wel duidelijk zijn. Het lijden dat hij moet aanvullen heeft niets te maken met het complete offer van Jezus. Dat is een volmaakt offer en daar kan en hoeft niets meer bij. Je moet dus deze woorden anders lezen. Hij gebruikt twee keer het woord ‘lichaam’. Dat is meestal een aanwijzing dat Paulus dan ergens ook iets met woorden aan het spelen is. Hij heeft het over het lijden in zijn lichaam en dat doet hij ten behoeve van het lichaam van Christus. Hij maakt dan gelijk duidelijk dat het lichaam van Christus niet het opgestane lichaam van Jezus is, maar het geestelijke lichaam, de kerk.
Hij lijdt dus met zijn eigen lichaam ten behoeve van het lichaam van Jezus. Als je zo kijkt naar de woorden van Paulus komt het in een ander daglicht te staan. Dat lijden in zijn lichaam dat wil hij aanvullen omwille van het lichaam van Christus. Dat betekent dus dat hij in navolging van Jezus lichamelijk lijdt aan het lichaam van Christus. De kerk, in zijn vroegste vorm in de tijd van Jezus, heeft Jezus veel lijden gekost. Jezus heeft niet alleen geleden rond Zijn kruisiging. Er staat in de geloofsbelijdenis niet voor niets een komma na de woorden: “Die geleden heeft”. Jezus heeft heel zijn leven geleden en is tenslotte onder Pontius Pilatus gekruisigd, gestorven en begraven, maar zijn lijden was er vanaf Zijn geboorte al.
Daarmee moet je dus ook zeggen dat het Jezus pijn deed om te zien hoe Zijn discipelen er lange tijd nog niets van begrepen. Het lijkt wel dat Paulus hier op dit punt aanstuurt. Zeker ook als je doorleest in het volgende hoofdstuk dan ontdek je deze lijn erin. Paulus schrijft dat hij een zware strijd aan het strijden is voor de gelovigen. Een strijd in zijn eigen lichaam. De ups en downs van de kerk raken hem dus in het diepst van zijn bestaan. Daarmee zegt hij niet dat hij de dankbare punten ineens is vergeten, maar hij brengt het wel terug in het juiste perspectief. Het is geweldig hoe heidenen die vervreemd waren erbij zijn gekomen, maar het kost hem wel alles om de boodschap van het Evangelie juist ook daar te brengen in gemeenten waar hij zelf niet is geweest.
Je kunt dus lijden aan de kerk en misschien is dat ons grootste probleem wel dat we dat erg weinig doen. Als ik er zo over nadenk, herken ik er wel iets van. Soms als ik in gemeenten kom waar bijna niemand meer over is, dan kan dat echt pijn doen. Nog steeds niet lichamelijk, maar het kan mij wel echt diep raken als je beseft dat als het zo doorgaat dat er gemeenten zijn die er over tien jaar eigenlijk niet meer kunnen zijn, tenzij dat er een wonder gebeurt. Willen wij lijden aan het lichaam van Christus? Dat zal zorgen dat er iets in beweging komt van toewijding wat je ook bij Paulus ziet. Durven we in die spiegel te kijken?
Gebed: Heer, laat mij lijden aan Uw lichaam, zodat mijn toewijding voor Uw lichaam zal ontbranden als nooit tevoren.
