Thema: De andere kant van God
“Er is geen heling voor uw breuk, uw wond is pijnlijk. Allen die het gerucht over u horen, klappen om u in de handen, want over wie is uw kwaad niet voortdurend heen gekomen?” (Nahum 3:19 – HSV)
“Er is geen verzachting voor je wond, je letsel is niet te genezen. Wie hoort wat er met jou gebeurt, klapt in zijn handen, want wie heeft niet voortdurend geleden onder jouw wreedheid?” (Nahum 3:19 – NBV21)
Ik merk dat als je een poosje nadenkt over een profetie als die van Nahum, dat er een moment komt dat je denkt: Wat kun je hier dan nog meer over zeggen? Je kunt heel Ninevé uitspitten op basis van alle beschuldigingen die God uitspreekt over de stad en het volk, maar dat zijn hele concrete situaties in die tijd geweest. Het is goed om hoofdstuk 3 wel echt even te lezen, want je merkt Gods woede tussen de regels door. Het is echt alle perken te buiten gegaan en God zet een punt. Toch blijft er nog ene vraag over en die is spannend. En die vraag zit eigenlijk in vers 19 van hoofdstuk 3.
Wat maakt nu het verschil tussen Israël en Ninevé? En waarom is Gods conclusie over Ninevé “Er is geen verzachting voor je wond, je letsel is niet te genezen. Wie hoort wat er met jou gebeurt, klapt in zijn handen, want wie heeft niet voortdurend geleden onder jouw wreedheid?” Als je gewoon even terugkijkt naar Israël en in deze situatie vooral Juda, waren zij dan zoveel beter? Gods woorden over Zijn Eigen volk waren ook niet mals. Je moet de profeten er maar eens over nalezen. Israël wordt door God ook voor een hoer uitgemaakt. En misschien is Israël nog wel vele malen erger geweest. De heidenvolken hielden het nog bij hun eigen goden, maar Israël ging met alle volken mee en eerden alle goden die ze tegenkwamen.
Met andere woorden: De hoererij van Israël op geestelijk gebied was veel verschrikkelijker. Ninevé was waarschijnlijk wreder, maar geestelijk niet per definitie erger. En toch heeft God voor Israël altijd de deur op een kier gehouden, tot op de dag van vandaag. Zelfs in de diepste ballingschap was er nog een weg terug, zelfs na de totale verstrooiing over deze wereld, belooft God nog herstel voor Israël. Het is bijna niet te bevatten. Als je dan kijkt naar Ninevé dan zegt God dat er geen verzachting is voor haar wond, het oordeel is niet aan te passen. Genezing is niet mogelijk. Gods oordeel staat helemaal vast. Er is geen ontkomen meer aan.
De hele profetie van Nahum zegt er verder niets meer over. Na hoofdstuk 1 komt Juda helemaal niet meer in beeld. Het zijn alleen de woorden van het begin dat degenen die schuilen bij God, Die zullen een schuilplaats hebben. Een schuilplaats tegen de vijand en tegen Gods oordeel. En precies die woorden van het begin geven antwoord op die ene vraag waarom er voor Israël en Juda hoop is gebleven. Dat gaat over Gods trouw en het schuilen bij Hem. Dat maakt het verschil, zelfs als Gods eigen volk er een puinhoop van maakt, dan blijft God trouw. Dat is het grote verschil en het grote wonder.
Gods vijanden krijgen geen weg terug, dat is precies die andere kant van God. Gelukkig is er bij God recht en laat God niet gewoon maar iedereen toe, zodat we straks nog met de ellende zitten. God maakt verschil en God heeft een andere kant, die niet lief is, maar wel rechtvaardig. Natuurlijk was er voor de individuele gelovige in Ninevé een uitweg, maar voor het volk als geheel is die deur in het slot gevallen. Ze hebben zich vergrepen aan Gods volk en daar lacht God niet mee! Dat zit een punt en laat Gods toorn ontbranden. Gelukkig wel, je zou straks eeuwig met mensen moeten zijn die op wraak uit zijn, dat is geen leven en God maakt daarom verschil, terwijl jij en ik Gods bescherming juist krijgen omdat we Zijn eigendom zijn geworden zoals Israël dat is als volk van God.
Gebed: Heer, Uw trouw en Uw zorg begrijp ik niet, maar ik wil het aanbidden.
