Serie: Wij bidden
“Dezen bleven allen eensgezind volharden in het bidden en smeken, met de vrouwen en Maria, de moeder van Jezus, en met Zijn broers.” (Handelingen 1:14 – HSV)
“Eensgezind wijdden ze zich aan het gebed, samen met de vrouwen en met Maria, de moeder van Jezus, en met zijn broers.” (Handelingen 1:14 – NBV21)
Ik zou nu je kunnen laten nadenken over de discipelen die net Jezus naar de hemel hebben zien gaan en die nu alleen zijn achtergebleven om op de Heilige Geest te wachten. Daar zonderen ze zich biddend voor af, samen met de vrouwen. Ze gaan eensgezind bidden. Ik denk dat ik je dan geen nieuwe dingen zal vertellen. Het is daarbij ook heel makkelijk om dit op een afstandje te zien. Wij weten immers dat ze maar tien dagen hoeven te wachten, wij weten hoe die komst van de Heilige Geest eruit heeft gezien. Dus elk woord wat ik hierover zeg is niets anders dan vanuit de kennis die wij al hebben, vertellen wat er is gebeurd. Maar stel nu dat jij daar had gezeten.
Eigenlijk is die gedachte ook al niet eens zo handig, want jij zat daar niet en ik ook niet. Die ervaring was gegeven aan die mensen die er daar toen bij waren. Tegelijk is er wel een andere kant. Er zit namelijk in dit verhaal ook een principe waar wij wel wat van kunnen leren. Ga maar even mee terug naar de basis van dat moment. Puur in de basis was het dit: De discipelen moesten ergens op wachten, maar ze wisten niet wat. Ze moesten wachten op het moment dat God hun Zijn weg met hen duidelijk zou maken. Daar zou de Heilige Geest hen bij helpen. Ze hadden geen idee van de tijd dat ze moesten wachten en ook niet hoe dat moment eruit zou zien, dus was een concrete verwachting heel lastig.
Als dat nu de basis is geweest van het verwachten van de discipelen, in hoeverre heb jij regelmatig dezelfde ervaringen in je weg met God? Ik bedoel gewoon al die momenten dat je Gods weg zoekt voor je leven en je afwacht, maar tegelijk ook niet weet wat je moet verwachten. Daarin verschil jij namelijk helemaal niets van de discipelen. Gods weg kan voor jou net zo onduidelijk zijn als voor de discipelen en later wordt dat ook niet anders. Later zie ik ook Paulus worstelen met Gods weg.
Als je zo kijkt, wat zie je dan gebeuren? De discipelen zonderen zich af voor gebed. Ze zijn bij elkaar in een bovenzaal en ze nemen de tijd om te bidden. Niet eens alleen, maar met elkaar en ze bidden eenparig tot God. Ze hebben allemaal hetzelfde verlangen: Begrijpen wat God wil doen. Die les, ik vraag mij wel eens af, of wij die les hebben geleerd. Hoeveel momenten dat we op een kruispunt staan bedenken we wat goed voelt. Afgelopen weken hoorde ik nog iemand zeggen: Volg je hart en je gevoel dan doe je het altijd goed. Toch ben ik daar wel heel huiverig voor. Is jouw hart en jouw gevoel altijd in overeenstemming met Gods wil en bedoeling? Ik ben er van overtuigd dat dit alleen zo is, als je altijd weer afgestemd bent op God.
Dat gebed hier is niet een gebed van ‘zomaar even doen’. En ook niet een gebed van ‘dat hoort nu eenmaal zo’, maar het is een gebed van verlangen naar Gods plan. Daarin kun je qua karakter zoveel van elkaar verschillen, maar het verlangen om Gods wil te doen als je Hem wilt dienen, daarin is geen verschil in de basis. Wel in je manier van beleven en stappen zetten, maar in de basis is dat verlangen hetzelfde. Daarom is die eenparigheid ook helemaal geen onmogelijk streven. Als je zoekt naar Gods wil, dan kan God echt verschillende antwoorden geven en verschillende manieren die passen bij wie jij bent, maar in de basis is het gebed met elkaar dan niet anders. Laten we dit nu eens oprecht serieus nemen en ons vaker afzonderen voor gebed op die momenten dat we Gods wil zoeken. Dan zul je zien hoe God Zijn plan trekt en dat met jou deelt en jou inschakelt in Zijn grote plan.
Gebed: Heer, ik moet eerlijk zeggen dat mijn gebed maar al te vaak niet het begin vormt van mijn zoektocht naar Uw plan. Leer mij biddend Uw wil te zoeken.
