Serie: Wachten
“En hij wachtte nog eens zeven dagen; toen liet hij de duif weer los uit de ark.” (Genesis 8:10 – HSV)
“Hij wachtte nog zeven dagen en liet de duif toen opnieuw los.” (Genesis 8:10 – NBV21)
Het was in de voorbereiding op een familiedienst dat ik gevraagd werd na te denken over een thema dat bij die dienst zou passen, terwijl het ook de eerste zondag van Advent zou zijn. Als je mij een beetje kent, ben ik in de Adventstijd niet zo erg van de ‘pre-kerstverhalen’. Volgens mij gaat het namelijk met Advent niet over de geboorte van Jezus in een stal. Dat herdenken we wel met Kerst, maar met Advent hebben we het over ‘verwachten’ en dat is heel wat anders. Jezus wordt niet opnieuw geboren in een stal, daarom verwachten wij Jezus anders dan in de tijd van Zijn geboorte. Maar bij ‘verwachten’ hoort ook wachten. Juist dat wat wij mensen niet makkelijk vinden en dat is er de laatste decennia niet beter op geworden.
Luister ook de YouTube serie ‘Verachten’ op ons kanaal eens om ook na te denken over het verwachten van Jezus. Tegelijk is het ook wel goed om eens na te denken over wachten in de Bijbel. In de Youtube serie heb ik uitgelegd hoe het principe van God is als het over wachten gaat. Duizend jaar als een dag en een dag als duizend jaar is geen willekeur van God, maar het is iets om aan te geven dat God eeuwig is, terwijl wij tijdig zijn. Dat betekent tegelijk dat wij wel soms moeten wachten, maar dat dit voor God iets heel anders is. God is geduldig bezig om Zijn plan uit te werken, zonder tijd te verspillen, terwijl wij soms moeten wachten.
Het woord ‘wachten’ kom je in de Bijbel regelmatig tegen. Vaak is het ook een wachten dat heel veel met zich mee heeft gebracht. De eerste keer dat we dit woord tegenkomen in de Bijbel is al vrij aan het begin. Tot de zondeval was er geen sprake van wachten, dat is pas van daarna. Bij Noach kom je dat voor het eerst tegen. Op het moment dat de hele aarde onder water staat, kom je voor het eerst tegen dat er iemand moest wachten. Het was ongetwijfeld ook wachten op het moment dat God met het water zou komen, maar daarover lees je niets in de zin van wachten.
Dat wachten begint pas op het moment dat de ark is vast komen te zitten op een berg. Het water lijkt dan te gaan zakken, maar kennelijk kon Noach niet zien in hoeverre het water was gezakt. De toorn van God was enorm geweest en dat bleek wel in de enorme hoeveelheid water dat er op de aarde had gestaan. Op het moment dat de ark niet verder kon drijven, lijkt het moment wel aangekomen dat Noach met zijn gezin uit de ark kan gaan. Het blijft een bijzondere geschiedenis, omdat Noach alleen maar wist hoe het buiten was door vogels naar buiten te sturen. Hij begint met een raaf en als die uiteindelijk niet meer terugkomt, stuurt hij een duif. Pas dan begint het echte wachten.
Moet je je even voorstellen dat jij in die ark zou zitten. Zou jij God, Die op zo’n manier de hele mensheid heeft laten verdrinken, onvoorwaardelijk hebben durven vertrouwen? Bedenk even dat Noach niets kon zien en die duif komt terug omdat hij nergens kon landen. Dan wacht Noach nog zeven dagen. Wat is dat voor wachten geweest? Het wachten waarbij je moet blijven vertrouwen dat God uiteindelijk zorgt dat je met je gezin toch echt opnieuw mag beginnen. Wij weten, met de Bijbel in onze handen, hoe het afloopt, maar Noach wist niets, alleen dat die duif toch terugkwam.
Wachten in de Bijbel heeft maar al te vaak te maken met vertrouwen. Vertrouwen dat God niet loslaat wat Hij begon, maar het heeft ook vaak te maken met de vraag of wij God daarin durven te vertrouwen. Noach lijkt niet veel wantrouwen te hebben gehad, maar de onzekerheid over hoe het er buiten uit zou zien, moet groot zijn geweest. Wij lezen makkelijk voorbij een woordjes als ‘wachten’ omdat wij het verhaal wel kennen, maar Noach wist nog niets. Net zo als jij in jouw situaties de uitkomst niet weet en dan is de vraag in hoeverre jij God durft te vertrouwen, zelfs als er verschrikkelijke dingen zijn gebeurd.
Gebed: Heer, leer mij U altijd vertrouwen, zal als ik het niet kan zien.
