Als je nooit stopt met denken, al zeggen sommigen dat dit wel moet kunnen, hoeveel gedachten gaan er dan in je hoofd voorbij die eigenlijk de moeite waard zijn om te delen. Niet dat elke gedachte altijd gedeeld moet worden, maar er zijn gedachten die gewoon wel de moeite waard zijn om te delen. En er zijn dan ook nog gedachten die gewoon wat reacties zullen oproepen omdat die gedachten nog niet helemaal in balans zijn, maar die door die omdat ze reacties oproepen, juist tot een nieuw denkproces komen bij jezelf of bij een ander. Al deze gedachten zorgden ervoor dat ik tot de conclusie kwam om dit soort gedachten toch maar eens af en toe te gaan delen.

Als je mij een beetje kent, zul je wel aanvoelen dat die, soms nog rauwe gedachten, regelmatig zullen balanceren op het randje van zwart-zit of misschien wel iets over dat randje. Iemand zei pas geleden tegen mij: “Theo, jij loopt wel graag op dat randje hè, of misschien wel liever net iets daar overheen”. Misschien klopt dat wel. De grote vraag is of het altijd wijs is om die gedachten te delen of dat die gedachten het waard zijn om te delen. Dat zien we dan later wel, want te vaak winnen we niet, omdat we nooit iets waagden en is dit een waagstuk om toch iets te winnen. Daarbij is mijn nieuwe rubriek op Eindeloos gelukkig een feit: Theo denkt, een denkende blog op het randje van zwart-wit.