"Hij ging daar een grot in en overnachtte er. En zie het woord van de HEERE kwam tot hem, en Hij zei: Wat doet u hier Elia?" (1 Koningen 19:9)
Ja, Elia, wat doe je hier? Is dit de plaats waar je moet zijn? Dat is misschien ook de vraag die we elkaar vandaag maar eens moeten stellen: De plaats waar je bent, moet je daar ook echt zijn, of is het een plaats waar je zelf naartoe gegaan bent? Dat hoeft nog niet eens zo negatief en somber te zijn als Elia, maar wel dat je, na tegenslag er voor gekozen heb om maar even je eigen weg te gaan. Het leger van God, discipel zijn van Jezus viel gewoon zo zwaar. Je kreeg tegenstand en moeite en je bent misschien de woestijn maar ingegaan.
Het zijn van die momenten die niet vreemd zijn, het is soms echt veel, ook als je voor de HEER strijdt! Elia is ondertussen veertig dagen verder gegaan. Hij is eindeloos ver de woestijn ingetrokken. God had hem wel even een engel gegeven die hem te eten gaf, maar Elia was zijn weg gegaan, weg van de strijd, weg van zijn bediening en eenzaam te woestijn in. En nee, niet om te bidden, niet om met God te overleggen, niets van dat alles. En dan komt God hem opzoeken. Alsof God denkt: Nu is het wel genoeg, Elia. Lange dagen dat Elia zich in zelfmedelijden onderdompelde, tot het moment dat God zegt: En nu is het genoeg geweest, nu zoek Ik hem op.
En laat duidelijk zijn dat God deze keus niet maakte, God stuurde hem niet de woestijn in. God had gewoon de bediening van Elia in Israël. Ook na het hoogtepunt van Elia op de Karmel was het niet voorbij, in Gods plan. Natuurlijk is Izebel een verschrikkelijk mens, maar God was niet klaar, waar Elia wel een punt wil zetten. En Gods plan gaat ook niet stoppen op het moment dat wij van onze bediening weglopen. En soms kiest God er voor, als wij weglopen om dan iemand anders te sturen. Maar heel vaak, zeker in situaties als Elia, zoekt God je op. Hij gaat naar Elia toe.
Was Elia al op zijn eindpunt? Niets dat daar op lijkt. Hij was bij de Horeb aangekomen, niet met een speciaal doel. Hij overnachtte daar. Als God hem niet opgezocht had, was hij wellicht nog verder gegaan. Maar God vindt het nu genoeg en tikt Zijn depressieve dienstknecht op zijn schouder en zegt: "Elia, wat doe je hier?" En dan komt de diepste pijn eruit: "Ik ben alleen overgebleven en ik heb zo hard voor de HEERE gewerkt en nu staan ze me nog naar het leven ook."
Dit is wel hoe Elia het voelt en God neemt er tijd voor om dit verhaal van Elia aan te horen. God veroordeelt het niet gelijk, maar God laat Elia's gevoel er even zijn, net zo als dat God hem de woestijn liet ingaan. God staat stil bij wat je voelt, niet om je in dat gevoel te houden, maar wel om je serieus te nemen. Daar begint God om Elia weer op zijn benen te zetten.
Gebed: HEER, U neemt mij serieus, ook als mijn gevoel niet is zoals het moet zijn, U laat het er zijn. Maar ik geloof dat U het diepste gevoel er laat zijn om daarna weer met ons verder te kunnen.
