"Daarom snelde David naar voren en ging bij de Filistijn staan. Hij nam diens zwaard, trok het uit zijn schede en doodde hem en hij hakte zijn hoofd ermee af. Toen de Filistijnen zagen dat hun held dood was, vluchtten zij." (1 Samuël 17:51)
Kun je niet een wat leukere tekst bedenken dan deze, zou je kunnen afvragen. Wat een bloederig verhaal. Dat verhaal van David en Goliath met zijn slinger en die steen in zijn voorhoofd dat gaat best. De meeste kinderen maken er nog een geweldig avontuur van. Maar dacht je dat dit verhaal echt een prachtig verhaal was? Dat is het niet, echt niet. Het is eigenlijk een ongelofelijk grof verhaal. En toch geloof ik dat ook in dit stuk van het verhaal wel iets van David zichtbaar wordt als man naar Gods hart!
David blijft staan voor deze reus en gaat zelfs de confrontatie met hem aan. Maar wat zou er gebeurd zijn als David hetzelfde doet als wat wij met de reuzen in ons leven maar al te vaak doen? Is dit een vreemde vraag? Volgens mij niet. Als we dan al zover komen dat we de reuzen in ons leven onder ogen willen komen, dan is het maar de vraag of we dat ook echt helemaal doen.
Wat doet David met Goliath? Hij raakt verontwaardigd, blijft staan en gaat uiteindelijk de strijd aan. En op welke manier doet hij dat? In afhankelijkheid van God, Dezelfde God Die hem leeuwen en beren liet overwinnen. En wat neemt hij mee? Niets anders dan en slinger en een paar stenen en de vraag of God daarbij mee wilde gaan. Is dat wijs? Naar menselijke maatstaven niet, maar als man naar Gods hart dus wel. Maar daar blijft het niet bij. Als je het kinderliedje zingt over David en Goliath, dan is het allemaal prachtig. De slinger ging rond, de steen vloog weg en Goliath stortte ter aarde. Alleen... daarmee was het niet klaar. Dit was niet genoeg! David moet echt afrekenen met deze reus. Hij moest niet teruglopen en genoegen nemen met een neergestorte reus, maar hij moest er echt mee afrekenen.
Goliath was door die steen namelijk nog niet dood. Hij was erdoor ter aarde gestort, maar daarmee was de reus nog niet aan zijn einde gekomen. Daarom pakt David het zwaard van Goliath zelf en hakt zijn hoofd af. En op dat moment vluchten alle Filistijnen. Misschien is dit ons probleem wel: ergens hebben we medelijden met de reuzen die we in ons leven moeten overwinnen. Ten diepste helemaal zonder angst, of helemaal zonder je probleem is wel zo nieuw, willen we dat wel echt? Maar als je er echt mee afrekent is het ook echt klaar. Ja, dat is een leven zonder reuzen, maar dat is leven in vrijheid. Als David deze reus had laten liggen en hem niet uiteindelijk echt had gedood, dan was Goliath weer opgestaan, en was het nog erger geworden.
Dit is wat onze Goliaths doen, dit is hoe satan het graag wil, we slaan ze wel soms even neer, maar willen we echt in de overwinning van Jezus gaan staan en deze reuzen echt uitbannen uit ons leven. Of is onze angst, zijn onze reuzen misschien wel een stukje van je identiteit geworden? En wat jouw leven ook beheerst, alleen echt ermee afrekenen brengt de overwinning.
Gebed: Vader, in mijn leven wil ik geen enkele reus mij laten beheersen, of het nu zorgen zijn, angsten zijn, verslavingen of wat ook, in Jezus' Naam wil ik elke reus niet alleen neerslaan, maar ook totaal overwinnen.
