"Maar, hoewel wij tevoren geleden hadden en in Filippi smadelijk behandeld waren, zoals u weet, hebben wij toch in onze God vrijmoedigheid gekregen om het Evangelie van God tot u te spreken, temidden van veel strijd.  (1 Thessalonicenzen 2:2) 

Paulus heeft het wel over de verkiezing, die blijkt uit het feit dat God het Evangelie door woorden en door kracht heeft laten preken, maar er zit ook nog een andere kant aan dat verhaal. Want was het eigenlijk wel normaal dat Paulus in de gemeente van Thessalonica het Evangelie kwam brengen? Het lijkt allemaal wel zo normaal, maar is het dat ook? Is het normaal als je elke zondag een voorganger hebt die het Evangelie brengt? Is het normaal dat je als gemeente bedient wordt in het pastoraat. Je zou eens een poosje moeten meelopen in de bediening en dan horen wat je allemaal over je heen krijgt.

Het is genade als je in de bediening staat, dat je gewoon door blijft gaan. Het is Gods kracht die het doet, want soms zou je het bijltje er echt bij neergooien. Soms worden er dingen tegen je gezegd omdat je gewoon oprecht en eerlijk het Woord brengt, waarna je denkt: "Als het zo moet..." En eigenlijk is dat wat Paulus ook zegt. Het was namelijk helemaal niet logisch dat Paulus gewoon door bleef gaan.

Je moet er maar eens over nadenken dat je het Woord brengt, mensen helpt, tot genezing toe en ze smijten je gewoon in de gevangenis. Dat was in Filippi gebeurd met Paulus. Wees eerlijk, dan zou je er toch maar liever mee stoppen? Waarom zou je dit laten gebeuren? En dan ga je vervolgens naar Thessalonica en wat kom je daar tegen? Juist, veel strijd. 

En toch is dit wel hoe het is. Weet je, wij moeten leren dat het geestelijke strijd is. En dat zal het blijven! Je zult de keus moeten maken om als een soldaat te gaan staan in de strijd, of je het leuk vindt of niet. Dat is wat Paulus aan de lijve heeft ondervonden, maar uiteindelijk heeft het hem niet weerhouden om dat te doen waar God hem toe roept. Hij zegt dat hij in God de vrijmoedigheid heeft gekregen om het Evangelie te spreken, ondanks de strijd. 

Wij hoeven het niet op basis van onze krachten te doen. Juist niet als er weerstand is op de boodschap van het Koninkrijk. Er zijn twee dingen belangrijk op die momenten. Het eerste is of je gewillig wilt zijn om Gods weg te blijven gaan, ook als het strijd oplevert. Blijf je gehoorzaam aan Gods stem, ook als je gevoel wat anders zegt en wil je blijven zoeken naar de plaats waar God wil dat je verder gaat. 

En het tweede is ook echt dat als God je roept en de weg wijst om het Koninkrijk te brengen, dat Hij ook de vrijmoedigheid erbij geeft. En heel eerlijk moet ik ook zeggen dat ik ook vaak ervaar dat als satan dwarsligt, dat ik nog meer vastberaden raak om door te gaan. En dan is God ook de plaats waar we vrijmoedigheid en lef vandaan mogen halen om verder te blijven gaan. En dan zul je de vruchten ook weer zien als je verder gaat in Gods plan. 

Gebed: Vader, het is wel echt oorlog in de geestelijke gewesten en ik maak er echt onderdeel van uit, maar U bent mijn vrijmoedigheid en de vruchten die ik zie van overwinning, maken mij onverzettelijk. Dat is Uw werk!