"Toen stond Hanna op..." (1 Samuël 1:9a)
Hanna met haar geloof werd niet gezegend zoals ze wellicht zelf had verwacht. Geloven is niet altijd een feest. Gisteren zagen we al hoe dat bij haar was, maar tegelijk is het wel goed om dan ook nog even te kijken hoe Hanna daar mee om gaat. Hanna had het in haar huwelijk moeilijk, kreeg geen kinderen en ook haar man reageerde nu niet bepaald om de meest handige manier tegen zijn vrouw die geen kinderen kon krijgen. Alsof extraatjes Hanna zouden helpen in haar verdriet en alsof het feit dat haar man haar liefhad, genoeg zou zijn om het verdriet dan maar te vergeten.
We weten niet hoelang Hanna deze strijd heeft gehad, maar het is wel opmerkelijk hoe het er staat in het 9e vers. Elkana, haar man had gezegd: “Ben ik je niet meer waard van tien zonen”, en dan volgt vers 9: “Toen stond Hanna op…” Alsof Hanna iets zegt van: “Niet huilen en tevreden moeten zijn dat jij mij meer waar moet zijn dan tien zonen, begrijp je er dan echt niets van?” En Hanna staat op en gaat naar de tempel.
Weet je hoe Hanna naar de tempel ging? Bitter! Hanna was echt niet tevreden met Gods weg, Hanna begreep ook echt niets van God. Ze was zelfs verbitterd! Zo diep zat haar pijn over haar onbegrepen weg. En weet je, dit is ook de weg van iemand die gelooft! Dit is niet geen ‘halleluja-en-het-gaat-allemaal-goed-als-je-gelooft’, dit is strijd, onmacht, onbegrip, verwarring en boosheid. Laat niemand je vertellen dat als je gelooft dat het altijd goed zal gaan. Het is niet eerlijk en het is ook echt niet wat Gods Woord ons vertelt. Gebrokenheid is ook onderdeel van het leven van Gods kinderen. En opmerkingen als dat je gewoon genoeg geloof moet hebben en dat dan elke gebrokenheid te overwinnen is zijn leugens! Wij krijgen hier op aarde de hemel niet. De hemel raakt de aarde soms en God doet wonderen en tekenen van de toekomende tijd, maar het blijft hier een leven in gebrokenheid tot Jezus terugkomt.
Aan de andere kant laat Hanna wel zien dat ze zich er niet bij neerlegt. En dat is een houding die wel belangrijk is. Zonder die houding, word je passief. Hanna, gaat met al haar gevoelens naar de tempel, zelfs als dit gevoelens van bitterheid zijn. En wat ze doet is bijna dealen met God! Ze gaat zover, ze spreekt God aan op een manier, die voor je gevoel misschien over grenzen gaat. Ze zegt: Als U dan echt de ellende van mij ziet en mij niet vergeet en als U mij een zoon geeft, dan zal ik die toewijden aan Uw dienst.” Ik weet niet met welke verwachting Hanna heeft gebeden. Ze zegt nogal wat, want dat betekent dat ze die zoon niet zal zien opgroeien omdat ze hem gelijk afstaat aan de dienst van God.
Misschien bad ze met de moed der wanhoop, zonder geloof of verwachting, zelfs met het gevoel om hem dan ok maar weer gelijk kwijt te moeten zijn, maar dan maar op deze manier, dan op een manier dat ze nooit een kind zou krijgen. Hanna leert ons, dat zelfs als we Gods weg echt niet begrijpen, dat we dan toch moeten aanhouden, met elk gevoel dat daar bij zit. Ik ga je niet zeggen waarom God soms dingen laat gebeuren, want ik heb het antwoord niet. Denk niet gelijk in termen van straf en oordeel, accepteer dat je God niet begrijpt en wordt er niet passief van, maar blijf je plek innemen voor Gods aangezicht, wat de uitkomst ook zal zijn. God is goed, zelfs als wij daar niets van begrijpen. God kent ook onze gedachten dat wij Hem niet begrijpen en blijf eerlijk, ook naar God. Hij zal je zegenen op Zijn manier, als jij trouw blijft, ook al kan dat zo anders zijn dan jij denkt. Geloven is niet het gevoel van altijd een feest, geloven is God vasthouden, ook in de diepte.
Gebed: Heer, zelfs als ik U niet begrijp, blijf ik U vasthouden en al mijn emoties zal ik U tonen, ook als dit pijn is omdat ik niet begrijp wat U doet.
