"En Saul wierp de speer en zei: Ik zal David aan de wand spietsen, maar David ontweek hem tot tweemaal toe." (1 Samuël 18:11)
Je hoeft niet eens zo heel ver door te bladeren in je Bijbel om tot de conclusie te komen dat je al heel snel meer mensen vindt waarbij het geloven lang niet altijd een feest was. Ik weet niet waar David liever voor had gekozen: de schapen of het koningschap. Het zou wel eens kunnen dat hij bij de schapen meer rust in zijn relatie met God had, dan later op weg naar zijn koningschap. Als er een plek was waar David tot rust kwam dan was het bij de schapen en met zijn harp. We weten niet hoe het precies met David was, voordat Samuël op een bepaald moment langskwam.
Er zijn uitleggers die vermoeden dat David een bastaardkind was en dat hij daardoor niet door Isaï uit het veld was gehaald. In ieder geval telde David niet mee in de gewone wereld. Als hij nu maar op de schapen paste, dan was het goed. En zelfs als hij later bij zijn broers komt om te vragen hoe het met hen gaat en hij vervolgens Goliath verslaat, zitten ze echt niet op hem te wachten.
Wat zou jij verwachten als er een profeet naar je toekomt en die komt je in het geheim, namens God zalven voor een grote bediening in Gods Koninkrijk? Hoe zou jij verwachten dat Gods bestemming voor jouw leven tot stand zou komen? Je moet gewoon eens even naar David kijken. Als er iemand een zalving op zijn leven had liggen was het David. Hij verslaat Goliath op een manier die onvoorstelbaar is. Hij was niet geoefend in de strijd, maar hij haalt wel deze reus neer. Dan lijkt het, op de spot van zijn broers na, eigenlijk nog wel mee te vallen.
Toch was de zalving tot koning nu niet bepaald erg logisch. Saul was koning en het lijkt dat David nog heel lang moet wachten tot hij koning zal zijn. Dan roept God je, maar dan komt er een enorme tijd van wachten. Hij bleef eerst gewoon nog bij zijn schapen. En dan op het onverwachts, blijkt Saul niet in orde te zijn. Hij blijkt stevige demonische aanvallen te hebben en er wordt iemand gezocht die hem tot rust kan brengen. En dan blijkt David, die op dat moment al de vriend van Jonathan is, op zo’n manier muziek te maken, dat ze hem vragen om voor de koning te komen spelen.
Bedenk even dat hier dus de koning en zijn opvolger in dezelfde ruimte bij elkaar zijn. Saul zal dit niet geweten hebben, maar ondertussen is wel duidelijk dat David in de strijd niet te onderschatten is. Eigenlijk lijkt het allemaal wel goed te gaan en is David onderweg naar de troon. Overigens was dat ook al niet de meest voor de hand liggende situatie, want normaal zou Jonathan koning geworden zijn.
Maar dan gebeurt er iets dat alles op zijn kop zet. David, de geroepene van God, de man waarvan God had gezegd: “Deze zal Mijn volk leiden” krijgt totaal onverwachts een speer naar zijn hoofd. Saul staat hem naar het leven. En dat terwijl hij ondertussen ook zijn schoonzoon is geworden. Het hele leven van David komt in een totaal ander licht te staan. David slaat op de vlucht, hij is zijn leven niet meer zeker.
Maar hij zou toch koning worden? Hij toch? Hij, die zo met God leefde in het veld. Hij die demonen verjoeg met zijn muziek. Hij zou de man naar Gods hart zijn. Is dit geloven? Hoort dit bij het geloof dat je je heil moet zoeken bij heidenvolken? Alles was toch duidelijk en uitgestippeld? Gods bestemming en Zijn plan was toch duidelijk? Of toch niet? Geloven is soms feest, maar soms dus ook lopen voor je leven. En wat dit betekent? Gods bedoeling, wordt die duidelijk? Het blijven meer vragen en het is meer roepen dan dat het duidelijk wordt, zullen we morgen zien.
Gebed: Hoe is het mogelijk dat iemand die U roept, zijn leven niet zeker is en het er op lijkt dat Uw plan niet tot uitvoer kan komen.
