"Blijf in dat huis en eet en drink wat u door hen voorgezet wordt, want de arbeider is zijn loon waard. Ga niet van het ene huis naar het andere huis." (Lukas 10:7)
Een hele lastige kant aan discipelschap is de zakelijke kant. In Gods Koninkrijk is toch alles zakelijk? Hoe werkt dat voor een discipel? Kun je zeggen dat je alles voor niets doet? Of moet je juist een rekening sturen? Mag je er loon voor krijgen? Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat mijn 'gewone' werk in de kerk ook gewoon betaald wordt door middel van een arbeidscontract. Op zich is daar niets mis mee en dat is ook hoe we dingen regelen. En toch is het goed om er eens even over na te denken hoe dat nu werkt rond een thema als discipelschap. Je moet je even bedenken dat de discipelen hun werk compleet hadden achtergelaten. De inkomsten stopten per direct. Maar wat betekent het dan dat de arbeider zijn loon waard is?
Jezus zegt dus in de eerste plaats dat dienen in het Koninkrijk van God niet voor niets hoeft. Daar hoort loon tegenover te staan. Het is alleen de vraag hoe dat dit dan bij de discipel terecht komt. Het aparte van het verhaal is, is dat Jezus de verantwoordelijkheid van het loon dat de arbeider waard is, niet een zaak laat zijn van de discipel, maar van de ontvanger. Dan zou je kunnen zeggen: Dat kun je er dus als discipel heel slecht vanaf komen, want dat betekent dat iemand het erg goedkoop kan regelen in het Koninkrijk van God. Dus stel dat je de gave hebt om iemand geestelijk te begeleiden, dat is wel erg makkelijk voor degene die je helpt, want het is aan diegene wat hij je geeft.
Zo makkelijk bedoelt Jezus het nadrukkelijk niet! Tegenover dat wat een discipel doet, staat ook loon tegenover wat daaraan waardig is. En tegelijk zorgt dit dat als de 'ontvanger' dat wat het waard is, in uitzonderlijke gevallen niet verplicht is als het echt niet kan. Degene die iets van de discipel ontvangt is voor God dus verantwoordelijk om dat te geven wat het waard is. In sommige kerken zijn er rond preekbeurten dus gewoon afspraken gemaakt. Dit zorgt dat de discipel of voorganger niet bezig hoeft te zijn met de zakelijke kant en zich kan richten op de geestelijke kant. Zo gaan wij eigenlijk ook om met het mailabonnement. Als je er zo in gaat staan, dan leg je de verantwoordelijkheid voor het zakelijke aspect bij de ander, zodat je zelf de verantwoordelijkheid kunt nemen voor waar je als discipel verantwoordelijk voor bent.
Die beide kanten van verantwoordelijkheid, die nemen de betrokkenen uiteindelijk ook voor Gods aangezicht. En als er hulp nodig is, maar er is echt geen geld, dan zal God echt wel voorzien voor de discipel. Het is de bedoeling dat je als discipel niet met die zakelijke kant bezig bent. Een soldaat in het leger moet vooral zijn focus op de strijd houden, anders zou hij sneuvelen, maar zijn meerdere moet wel zijn soldij betalen. Zo is het ook geestelijk. Je moet je focus houden op dat waar God je in roept. En mocht dit nu toch misgaan omdat er misbruik van je gemaakt wordt, dan ligt het oordeel daarover bij God. Ik wil zelf zo weinig mogelijk weten wat er binnenkomt, zodat dit bij een aanvraag geen invloed kan hebben op mijn keuzes. Dat helpt mij echt om hier niet mee bezig te zijn. Zo blijf je openstaan voor waar God je wil gebruiken, onafhankelijk hoeveel het je oplevert, want het gaat voor een discipel niet in de eerste plaats om het loon, die verantwoordelijkheid ligt bij de ander. Bedenk wel dat als het om hulpverlening gaat buiten het werk in Gods Koninkrijk om, dat er dan gewoon zakelijke aspecten van een bedrijfsmatig handelen spelen. Dan liggen deze zaken heel anders, al zou het ook dan moeten zijn dat de hulp die je dan biedt vanuit een bedrijf, wel toegankelijk zou moeten zijn voor mensen die het niet kunnen opbrengen.
Gebed: Heer, eigenlijk is het heel spannend om zo te denken in Uw Koninkrijk. En wat kan wantrouwen in mensen dan ook zomaar een rol spelen om zo te denken zoals U Uw discipelen de wereld in stuurt. Helpt U mij om mijn verantwoordelijkheid te nemen en de financiële verantwoordelijkheid te laten bij de ander.
