Thema: Rust
“Pas wanneer de HEERE ook aan uw broeders rust gegeven heeft, net als aan u, en ook zij het land in bezit hebben genomen dat de HEERE, uw God, hun geven zal aan de overzijde van de Jordaan, pas dan mag u terugkeren, eenieder naar zijn bezit, dat ik u gegeven heb.” (Deuteronomium 3:20)
Gods principes van rust zijn niet alleen gericht op stoppen met iets te doen, genieten en dat ook met elkaar te doen. Dit is wel het basisprincipe van rust. Als het om de strijd ging die Israël moest leveren om het Beloofde Land in te nemen, golden er ook nog andere principes. Dan was rusten, terwijl anderen die rust nog niet hadden, onbespreekbaar. Met andere woorden: “Rust heeft ook iets van elkaar vasthouden en er voor elkaar zijn als de rust er nog niet is”. En dat zie je terug als een klein gedeelte van het volk al tevreden was met een stuk land.
Israël is de Jordaan nog niet over, terwijl er tweeënhalve stam van het volk bedenkt dat de plaats waar ze nu zijn, goed genoeg voor hen is. Dat is op zichzelf helemaal niet erg, want ook daar moesten Israëlieten gaan wonen. Dus, geen enkel probleem dat ze daar graag willen blijven. Maar de rest van het volk kwam daarvoor al in opstand. Dat was niet terecht, want dat kleine deel van het volk was er helemaal niet op uit om de strijd te ontlopen. En Mozes herinnert aan het einde van zijn leven het volk nog even aan de afspraken die er toen gemaakt zijn.
Pas als het deel van het volk dat aan de overkant van de Jordaan gaat wonen rust heeft gekregen van zijn vijanden, dan mag dit kleine deel van het volk pas terugkeren naar het land waar zij de voorkeur over hadden uitgesproken. Het is dus de bedoeling dat zolang er geen rust is van de vijanden, er ook geen rust is voor degenen die het land al hebben ingenomen en waar er al wel rust is. Strijden doe je met elkaar en zolang die strijd niet is gestreden, zal er nog geen rust zijn.
Je zou toch zeggen dat dit best wel logisch is? Wellicht als het zoals hier over een letterlijke strijd gaat wel, maar even doorvertaald naar onze tocht om land in te nemen voor Jezus, wanneer ga jij er bij zitten en denkt: Mooi genoeg geweest, ik heb mijn taak wel gedaan? Is het mogelijk om achterover te leunen, terwijl de rust nog niet compleet is? En eigenlijk kom je dan tot de conclusie dat ons leven ook een leven is van strijd en zullen er momenten zijn dat het lijkt dat de strijd gestreden is, maar dat er toch nog broeders en zusters zijn die midden in de strijd zitten. Welke verantwoordelijkheid neem je dan?
Voor je het weet is rusten dan niet meer het rusten dat God voor ogen heeft, maar is rusten veel meer dat we denken dat het nu wel genoeg is geweest. Maar dat is niet het principe van rusten. Dan nemen we niet de verantwoordelijkheid die we moeten nemen. Dan staan we ook niet meer schouder aan schouder. Zeker moeten we leven uit de rust, maar tegelijk is dit leven ook een strijd. En dan gaat het over een andere manier van rust, dan het principe van stoppen en genieten. In de geestelijke strijd geven we niet op omdat wij rust ervaren, maar blijven we schouder aan schouder staan met hen die de rust in die strijd nog niet ervaren. Dan zal ook op dit stuk van je leven er meer zegen stromen. Tot we straks tot rust komen aan de eeuwige stranden en tegen elkaar zeggen: De strijd is gestreden, we zijn Thuis.
Gebed: Heer, help mij om altijd schouder aan schouder te staan en te blijven staan, juist ook in de geestelijke strijd en mij niet te richten op rust, wat niet de rust is zoals U die bedoelt.
