Thema: Rust
“Maar u zult de Jordaan oversteken en gaan wonen in het land dat de HEERE, uw God, u in erfelijk bezit geeft. Hij zal u rust geven van al uw vijanden rondom u, en u zult veilig wonen.” (Deuteronomium 12:10)
Er zou een keer geen strijd meer moeten zijn. Dat gold in ieder geval voor Israël, maar tegelijk is het ook zo dat er ook wel weer opnieuw strijd zou kunnen komen. De rust zou er echt zijn als ze met elkaar het land hadden ingenomen. En dat zal toch iets anders zijn dan dat het tot daartoe was geweest. Mozes noemt het zelfs het verschil tussen dat iedereen alles doet wat goed is in eigen oog en dat dit juist niet meer mag, maar iedereen in de rust komt die God zal geven. Als je er geestelijk naar wilt kijken is dit nog niet zo heel erg eenvoudig. Is het beloofde land voor ons dan de hemel? Of is het iets dat lijkt op Israël dat wel het land ingenomen had, maar ook nog wel regelmatig in de strijd terecht kwam?
Dat laatste is logischer dan het eerste. De rust van Israël is namelijk niet de rust van de hemel. Het blijft nog steeds een onrustige plaats, omdat het de hemel nog niet is. Ook de schrijver van de Hebreeënbrief schrijft daar duidelijk over. Je zou kunnen zeggen dat er een periode kwam waarin er wel rust is gekomen voor Israël, maar nog niet definitief. En dat had deels ook wel te maken met de opdracht die het volk had gekregen over het innemen van het land.
De opdracht was dat alle inwoners uitgeroeid moesten worden, maar ook dat alle plaatsen waar goden gediend waren door de vroegere bewoners van het land, moesten worden vernietigd. En als dat allemaal gebeurt zou zijn, dan zouden ze rust krijgen van hun vijanden. De belofte van God was heel duidelijk. En juist dat hebben ze uiteindelijk allemaal niet gedaan. En in die rust die God beloofde, zou een plaats zijn waar ze met elkaar God zouden aanbidden. En die plaats is er uiteindelijk ook gekomen. Er is een tempel gekomen, er is een plaats van aanbidding gekomen, alleen de rust er omheen niet. En de enige reden is het feit dat ze de vijand niet hebben uitgeroeid.
Precies dat is geestelijk ook niet anders. Wanneer komt er echt rust van de vijand in je leven? Als je elk grondgebied onder zijn voeten weghaalt. En doe je dat niet, dan zal hij altijd aanspraak maken op het grondgebied. De vraag is dus in hoeverre we de vijand, met al zijn duisternis in leven laten, waardoor wij toch niet de rust ervaren om God met alles wat in ons is te dienen en in alle vreugde te leven. Ben jij bereid en zijn wij bereid om elk stukje van de vijand ons leven uit te bannen. Dan is er ook voor ons een belofte van rust. En dan is rust ook hier weer niet dat je uitgeput neerploft op je stoel, maar is het hier de rust die er is als je in vrijheid wandelt met God. Net zo vrij als dat Israël had kunnen zijn in het land dat hen was toegezegd. Daar had niet ene vijand over hoeven te zijn en daar hadden ze niet ene afgod hoeven te dienen.
Het hoeft niet en er kan rust zijn, maar is dat waar je voor wilt kiezen? Als je dat doet, dan ervaar je hier al iets van de beloofde rust. Natuurlijk, ook omliggende landen konden Israël dan nog wel aanvallen, zoals er ook voor ons aanvallen kunnen zijn, maar die worden dan afgeslagen omdat God altijd er zal zijn en nooit afstand zal nemen. Dat maakt deze belofte van rust tot een confronterende vraag ook voor ons leven.
Gebed: Heer, we prijzen U dat U ons rust en vrijheid wilt geven en we bidden U of U ons wilt helpen om te doen wat U van ons vraagt.
